Εδώ η πρόσοψη λέει «δεν προσποιούμαι, ιδού πώς είμαι στ’αλήθεια». Το πρόσωπο αγκαλιάζει σφιχτά την πρόσοψη, θέλει να γίνουν ένα πράγμα. «Μη με βλέπεις στις αφύλακτες στιγμές», λέει. «Να πώς θέλω να με βλέπουν. Είμαι αυτό που φαίνομαι».
Ο ζωγράφος κρατά απόσταση, ο πρωταγωνιστής καμαρώνει: «Ο καθρέφτης συμφωνεί μαζί μου».
Ο μουστακαλής δεν σε κοιτά στα μάτια. «Αυτός είμαι, κι αν σ’αρέσει», λέει.
Λέει ο ζωγράφος: «Αυτός είναι σημαντικός, έτσι που στέκεται πιο ψηλά και ζυγίζει όποιον τον κοιτάζει.»
Ο ζωγράφος θέλει να δείξει τον Μουσολίνι ως αξιόπιστο άνθρωπο: ήρεμο στην τρικυμία, να κρατά γερά το τιμόνι.
Ο πίνακας δηλώνει στο σαλόνι της αθλήτριας: «Ιδού πώς ξεχώρισα, μην το ξεχνάτε.»
—–
οψεις του κοσμου 